مقایسه رادیوگرافی دیجیتالی و تمپورال دیجیتال ساب تراکشن در تعیین میزان پیشرفت پوسیدگی های عاجی

مقدمه: پیشرفت سیستم های کامپیوتری سبب تحول در رادیولوژی و پیدایش تصویر برداری دیجیتالی شد. هدف از مطالعه حاضر بررسی قابلیت تمپورال دیجیتال ساب ترکشن در تشخیص پوسدگی های عاجی است. روش بررسی: 27 دندان پوسیده در ویال های جداگانه محلول بافر استریل قرار داده شد. بعد از اطمینان از وجود پوسیدگی با گسترش عاجی در دندان مربوطه، 3 رستوریشن رادیواپک جهت استاندارد نمودن رادیوگرافی های متوالی در هر دندان قرار گرفت. هر دندان در رزین اکریلی پلی متیل متاکریلات تا 1 میلی متر پایین تر ازej (cement enamel junction) مانت شد. دندان ها در دمای 37 درجه سانتی گراد و در بافر بزاق 5 درصد گلوکز برای 7 ساعت در روز، 5 روز در هفته، به مدت 8 هفته انکوبه شدند. هر روز بعد از انکوباسیون، هر دندان با 25میلی لیتر از بافر بزاقی شسته شده و در 50 میلی لیتر از بافر بزاق در دما ی37 درجه سانتیگراد قرار داده شد. بنابراین ph مایع بالای 5 نگه داشته می شد. رادیوگرافی های دیجیتالی از هر دندان در اولین روز و در 2، 4، 6 و 8 هفته بعد تهیه گردید. تصاویر را ساب تراکت کرده سپس تصاویر حاصل توسط دو رادیولوژیست خوانده شد و نتایج با استفاده از نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. نتایج: در آزمون آماری تفاوت معناداربین دو روش مشاهده شد. به عبارتی: 1- تکنیک تمپورال دیجیتال ساب تراکشن پیشرفت پوسیدگی ها را بیشتر از رادیوگرافی های دیجیتالی تعیین می نماید. 2- در زمان 1 و 2 ارزش تشخیصی تمپورال دیجیتال ساب تراکشن از رادیوگرافی های دیجیتالی بیشتر است. 3- در زمان3 و4 و 5 رادیوگرافی های دیجیتالی به تمپورال دیجیتال ساب تراکشن نزدیکتراست. نتیجه گیری: tds یک روش حساس کشف تغییرات محتوای معدنی دندان بوده و می تواند در بررسی عوامل موثر بر پیشرفت پوسیدگی عاجی در invitro استفاده گردد